Het is zaterdagmiddag als ik nietsvermoedend naar huis rijd na een hondentrimbeurt.
De lucht is bewolkt, kleine regendruppels maken mijn autoruit nat.
Plots valt mijn blik op 2 kleine wollige kattenlijfjes aan de kant van het kleine wegje waar ik rijd.
Ik rem en maak rechtomkeer.
Vol ongeloof stap ik uit, dit kan toch niet, ik moet mis zijn, kittens hier??
Maar ze zitten er echt!
Nog steeds op het zelfde plekje, net aan de rand van de weg, tegen elkaar aan gedoken.
2 paar kleine oogjes kijken naar me op, in hun blik lees ik verbazing en ontreddering.
Ze laten zich zonder protest oppakken, hun kleine lijfje nat van de regen die ondertussen met bakken uit de hemel valt.
Ik zoek naar hun mama, de kleintjes dicht tegen me aan gedrukt.
Geen mama poes, geen huizen in de buurt, niets en niemand te bespeuren.
Vol afschuw groeit het besef dat deze 2 zomaar gedropt zijn, echt bewust achtergelaten!
Ik stap mijn auto in en druk de lijfjes dicht tegen me aan.
Thuis wrijf ik ze droog en weeg ze, ze wegen amper 400 grammetjes, een jongen en een meisje!
Ze vliegen op het bordje eten dat ik hen geef.
Felix, zo doopt ik de kleine jongen, bijt het plastic van het bordje bijna stuk, zo hongerig en zo onwetend is hij.
Ik help hem en stilaan krijgt hij het door.
Wat later vallen ze uitgeput en spinnend in slaap in een warm kattenmandje.
Ik val in de zetel neer en vraag me af hoe mensen deze kleine wezentjes zoiets kunnen aandoen?!
Ik zal het nooit snappen...Felix en Felien zijn gered maar hoeveel hummeltjes worden geboren om te sterven?...
AUB mensen, steriliseer en castreer uw katten! Je voorkomt zoveel ellende en pijn!!
Petra,
Opvangmama van Felix en Felien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten